گذر بهار از کوچه شعبان

گاهی گوشه کنار از زبان همکاری یا رهگذری یا دوستی کلمه ای میشنوم و جذبش میشوم. حالا اینکه گفت یعنی چه؟! پی جو میشوم میپرسم. گاهی نیز وبگردی میکنم. امشب دوستی بعد از مدتها تماس گرفته بود. جویای احوال هم شدیم. پرسیدم چگونه ای ؟پاسخ داد پهژاره پهژاره. پرسیدم یعنی چه مختصر توضیحی داد.در نت خواندم پژاره کلمه ای است کردی که به گویش لری و لکی هم وارد شده. در کردی چندین معنا داره. مثل دلتنگی.. در لکی که گویش دوستم هست به معنای دلتنگی شبانه. و همین دو کلمه ی به ظاهر ساده چه داستانها که در ورای خود دارند. و چه زخم های ناسوری که در یک کلمه سرباز میکنند (ما از آن‌ها که تسلّاشان می‌دادیم غمگین‌تر بودیم.) + نوشته شده در دوشنبه سی و یکم خرداد ۱۴۰۰ ساعت 23:28 توسط مهران  |  گذر بهار از کوچه شعبان...

اول صبح که عازم محل کار بودم کاملِ مردی که لباس سنتی کوردها را به تن داشت از آن سمت خیابان به سمتم آمد و بدون مقدمه به رسم مهربانی سلامی کرد و بر زبان آورد چونی خاصی؟(خوبی،سلامتی) و در ادامه جمله ای پرسشی آورد. راستش متوجه حرف و سوالش نشدم.حتما پی جو گذر بهار از کوچه شعبان...

اول سالهاست دلتنگم. یک دلتنگی متفاوت،جنسش با دلتنگیهای دیگر خیلی تفاوت دارد. یک جور عجیبی متفاوت و خاص است. خاص خودم.شاید بیش از دو دهه است که دل+تنگ چشمان مشکی درشت،شفاف و عاری از غم و نگرانی کودکیم بودم. بیش از بیست سال است که در برخورد با کودکان آ گذر بهار از کوچه شعبان...